Hondeneigenaren

Ik kan maar niet wennen aan honden eigenaren. Het zijn toch de hooligans onder de Haagse kak. Zodra ze hun chiecke villas hebben veralten en het bos in zicht komt, beginnen ze te grommen en wordt alle waardigheid los gelaten. Ze beginnen te schreeuwen en met stokken te gooien. Mijn hardlooprondje gaat door park clingendael en schampt te rand van Wassenaar. Dus ik weet waarover ik praat. Vandaag ook weer. Zo’n man die z’n corduroy broek in een stel kekke laarsjes heeft gepropt, staat de longen uit z’n lijf staat te schreeuwen. BOENNNNNNDERRRR, HIERRRRR!!! Hoor ik dan ineens achter me en ik schrik me kapot. En dat beest dat luistert natuurlijk niet die komt alleen als je hem een koekje beloofd, zo verwend is hij ook wel weer. Maar die man blijft ondertussen gewoon doorschreeuwen alsof hij ergens in is blijven hangen. Een keer werd ik door een hond aangevallen. Al grommend bleef hij aan m’n hardloopbroke hangen. Het baasje kwam naar me toe en zei: ‘ja hij is oud en een beetje blind, dit doet hij alleen maar om te tonen dat hij er nog is. Dat hij nog meetelt.’

Tandenborstel

Vandaag was het schoonmaakdag. Dat wist ik helemaal niet, maar ineens stond G naast me met een zwabber. ‘badkamer, gang, slaapkamer’, waren de instructies. Ik ging aan de slag, niets is ten slotte zo bevredigend als een schone vloer. Binnen een kwartier zat ik alweer achter mijn computer. Niet slecht, vond ik zelf. Maar G oordeelde anders.’veel te nat’ zei ze. Daar wist ik wel raad mee, dat had ik binnen de kortste keren droog gemaakt.’ Niet met een handdoek, dat is smerig, daar moeten we ons nog mee afdrogen’, riep G vol Afschuw toen ze mij bezig zag.'Dat doe je altijd, bij jou weet je nooit wat je hebt gebruikt bij het schoonmaken. Je bent instaat om een schuursponsje van de badkamer te gebruiken voor de afwas.’
Dit ging te ver, zo erg was het nou ook weer niet. Ik gebruikte een handdoek voor de vloer, 1 keer wassen op 90 graden en hij is weer zo goed als nieuw.
Maar G was niet meer te stoppen. ‘zo meteen kom ik er nog achter dat je de wc hebt schoon gemaakt met mijn tandenborstel.’

Secret Society

Ik ben bezig met het uitwerken van interviews afgenomen tijdens de snelwegsafari. Momenteel ploeg ik door drie uur opname van een verhaal dat een ambtenaar van Rijkswaterstaat ons heeft vertelt. Hij geldt als een rebel en een flapuit, dus onze verwachtingen waren hooggespannen. We zitten in de auto en, voor ons volstrekt anonieme bomenrijen, komen tot leven als voormalige rijkswegen, die zijn namelijk gemarkeerd met beuken. Soms maakt hij zich druk over een volgens hem volstrekt verkeerd geplaatste zendmast.’Een schande’, zegt hij, om direct daarna weer in te binden. ‘Ik kan hier natuurlijk wel van alles zeggen, maar ik weet niet wat er in het boek komt.’ Wij zijn met stomheid geslagen. We hebben alleen maar dingen gehoord als: ‘hier heeft een oude boerderij gestaan dat zie je aan het groepje linden’. Of: ‘De oostelijke rijbaan ligt op de oude rijksweg en voorbij groenentaal ligt de westelijke rijbaan op het tracé van de oude rijksweg.'
We konden, kortom, nauwelijks onze aandacht erbij houden en toch is de ambtenaar bang om compromitterende dingen te zeggen. Dit zaakje stinkt. Als iemand zo strak gehouden dan heeft Rijkswaterstaat iets te verbergen.Dan hebben ze misschien wel meer macht dan wij met z'n allen denken. Al denk ik niet dat Camiel Eurlings enige macht heeft. Nee het ziet dieper, minder aan de oppervlakte. Er moet daar in het ministerie een of ander oeroud regime zitten, diep weggestopt in het ambtenaren apparaat. Niet voor niets noemen ze zichzelf de oudste staat der Nederlanden. Zij waren het die het land doormiddel van waterwegen ooit verenigde.En het moet gezegd, ze hebben de snelweg aardig onder controle, voorlopig rijdt iedereen nog dezelfde kant uit.

Hitler and his dog. Technicolor images.

Dierenliefde

Onlangs heb ik me laten verleiden tot een abonnement op de Vrij Nederland, een bekend meningenblaadje. Ik geloof dat de aanbieding 13 euro was voor 13 weken. Vandaag kwam het eerste exemplaar binnen. Meteen trof ik een artikel over de koning der meningen, Jan Blokker. Ik heb het nog niet gelezen, maar ik lees Blokker graag en zijn antipessimisme spreekt me aan. ‘Internet is een hulpmiddel, geen noodlot. De krant is nog lang niet dood.’ (p.29) Dat kenmerkt de vechtlust van de oude baas. Zo blader ik verder van Blokker naar iets over de Christenunie (’t zal) daarna iets over Donner die zegt dat mensen met zwaar werk niet tot hun zevenenzestigste hoeven door te werken (ik dacht dat de mijnen dicht waren?) en een goed stuk over Haïti. Nederlandse media zetten nogal in op het gevaar dat er zou zijn in de rode zone van Port au Prince. Alleen de BBC durft die gebieden in en ziet mensen in hun zondagse kleren naar de kerk gaan. Uiteindelijk kom je dan uit bij de Republiek der letteren en lees je een bespreking van Maarten ’t Hart over een boek van de Zweed Knut Hamsun. Zijn bespreking lijkt op de reactie van sommige Michael Jackson fans: Ik hield van z’n muziek, maar niet van de persoon. Alleen houdt ’ t Hart ook niet van dit soort literatuur, al erkend hij de genialiteit.
Hij bespreekt het boek Pan, van deze voormalige Nobelprijs winnaar van de literatuur, maar heeft het ook uitvoerig over zijn nazi-sympathieën. Oké de man was fout, maar vervolgens jammert ’ t Hart over het feit dat de hoofdpersoon van Pan zijn hond doodschiet voor de vrouw van wie hij houdt, ingewikkeld maar het wordt begrijpelijk gemaakt.’T Hart zegt dan het volgende:’ Is het denkbaar dat iemand om wraak te nemen zijn eigen hond doodschiet? Dat is helaas denkbaar, en sommige mensen zijn ongetwijfeld zulke ellendelingen dat ze zoiets doen. Maar over zulke mensen wil ik niet lezen, zoals ik ook geen boeken wil lezen van iemand de ten tijde van het Derde Rijk naar Duitsland reisde om de heer Hitler de hand te drukken en hem te vertellen hoe geweldig hij hem vindt.’(Het behoefd geen betoog dat ik het boek onmiddellijk heb aangeschaft). Maarten ’t Hart behoort blijkbaar tot het soort mensen dat het nog steeds nodig acht om erop te hameren dat hij bijzonder anti nazi is. Prima, maar een boekbespreking lijkt me niet echt de plek om dit te propageren. Bovendien haalt hij dingen door elkaar, hij kan er enerzijds niet tegen narigheid (man schiet hond dood) in boeken en anderzijds houdt hij niet van iemand die Hitler de hadn schudt. Maar juist in Hitler zou 't Hart een zielsverwant kunnen vinden als het gaat om de dierenliefde. Het is bekend hoe Hitler van zijn honden hield. De fuhrer hield meer van honden dan van mensen en zou het doodschieten van een hond zeker hebben afgekeurd.

Stem Akkerman

Vandaag trof ik tussen de post een grote enveloppe zonder postzegels met daarin een kleine poster van Philip akkerman die lijstduwer is geworden van de Haagse Stadspartij. In een begeleidende brief legt hij uit waarom hij deze stap heeft genomen.vroeger was stemmen eenvoudig, zegt hij. Was je Katholiek dan stemde je KVP, was je arbeider dan op de PvdA. Nu weet niemand het meer, volgens Akkerman. Maar eigenlijk is het heel gemakkelijk. Als je Haags bent, dan stem je op de Haagse stadspartij. Door deelname van de PVV in Den Haag dreigt er een landelijke strijd in deze stad te worden uitgevochten waardoor lokale belangen ondergesneeuwd dreigen te raken.Laat je niet meeslepen, zegt Akkerman impliciet, maar blijf gewoon Haagse stadspartij stemmen. Ik heb zelden zo'n ontzettend goede campagne poster gezien als deze (zie hierboven). Al gooit Wilders nog zoveel waterstofperoxide door zijn haren, hier valt simpelweg niet tegenop te boxen.

Aardbevingkunst

Afgelopen zondag was ik bij een opening van een nieuwe projectruimte van Heden (een kunstinstelling in Den Haag). De projectruimte wordt Hier genoemd wat voor de wethouder van cultuur en financiën, Marieke Bolle, aanleiding was om allerlei gênante en veel-te-voor-de-hand-liggende woordspelingen te maken. Zoals: 'Hier gebeurd het' en 'Hier moet je zijn'. De installatie vond ik in eerste instantie leuk en prikkelend omdat er de ruimte leek te zijn opgebroken, bovendien kon je er in.Ik houd van dingen waar je in kan en waar je de kans loopt gewond weer uit te komen. Ik vond alleen het verhaal dat de kunstenaar, Andre Kruysen, hield een beetje mager. De installatie, zie foto hierboven, heet op=op. De titel slaat op het reclame materiaal dat hij tijdens zijn verblijf allemaal binnenkreeg. Achteraf begreep ik dat Kruysen zich vooral laat inspireren door 'sociale sculpturen', grofvuil en gestapelde oud papier dozen. De komende drie maanden gaat hij verder bouwen aan deze transformatie van de ruimte. Zelf houd ik ook erg van het grofvuil dat zich op sommige dagen als een archipel van unieke eilandjes door de stad slingert. Toch kon ik het niet nalaten om tegen een medewerker van Heden te zeggen, dat het me wel heel erg deed denken aan het vocabulaire dat de deconstructivisten hanteerden in de jaren tachtig. 'En wat dan nog', was de korzelige, ietwat geïrriteerde, reactie van de medewerker. Ik stamelde dat het toch op zijn minst genoemd moest worden en droop toen af. Wat ik achteraf natuurlijk had moet zeggen, is dat deze aardbevingkunst zo vlak na Haïti misschien niet zo smaakvol is, maar ja, dat bedenk je altijd pas achteraf.

Roken

Er wordt nog lekker veel gepaft in de Televisie serie Bernhard, Schavuit van oranje waarvan ik welgeteld één aflevering heb gezien op het ding dat Televisie heet. Flarden van de rest zag ik al via youtube. Het is een goede serie en volgens mij klopt dat roken ook helemaal. In 2004 had ik het genoegen de hand te schudden van Willem Alexander en Maxima in de tuin van de ambassadeur van Ghana, het was hun eerste staatsbezoek. Er mochten daar geen camera’s aanwezig zijn want, u raad het al, het koninklijk paar wilde ongestoord een sigaretje kunnen roken en op een foto staat dat een beetje suf.

De Waarheid

Vandaag hoorde ik een stukje van het BBC programma Something Understood dat ging over het zeggen van de waarheid. Er werd ondermeer geciteerd uit het dagboek van Anne Frank waarin op een avond haar moeder bij haar bed komt om te luisteren naar haar avondgebed, in plaats van haar vader. Op de vraag van haar moeder of dat oké was, antwoord ze van niet. Haar moeder is hierom verdrietig, maar, zo beklaagd Anne zich in haar dagboek, ik moet toch de waarheid spreken anders zou ik hypocriet zijn. In het programma kwam de filosoof AC Grayling aan het woord. Hij verwees naar het begrip authenticiteit in de filosofie dat zo ongeveer betekend dat je ondanks externe factoren trouw blijft aan jezelf. Toch is het volgens AC Grayling volstrekt aanvaardbaar, en soms zelfs deugdelijk te noemen, dat je in sommige gevallen liegt. Vooral in relaties is het beter zo nu en dan de waarheid te verzwijgen, want als je iedere keer op de vraag, ‘houd je nog van me ?’ of , ‘waar denk je nu aan?’, de waarheid (op dat moment) vertelt dan zouden maar weinig relaties stand houden. Tactische hypocrisie is een betere weg naar het Authentieke dan de lompe rechtvaardigheid van het principiele.

Blind

Een bevriende kunstenaar vertelde me onlangs dat hij een opdracht heeft gekregen
om ‘iets’ met geluid te doen in de Afrikaanderwijk van Rotterdam. Hij heeft bedacht om zichzelf te blinddoeken en zich dan door de stad te laten leiden door een blinde. Gisteren heeft hij al een paar uur geoefend. De vraag is: voel je wat een blinde voelt als je een tijdje helemaal niks ziet? Waarschijnlijk niet. Het idee dat het om een tijdelijke situatie gaat is al voldoende om de illusie te verbreken. Toch lijkt het me heftig om, door een blinde geleid, door de stad te gaan lopen. Ter voorbereiding heeft de bevriende kunstenaar een documentaire gezien over een Fransman die in New York is gaan wonen en daar tijdens een overval zoutzuur in z’n ogen kreeg gegooid. Na vijf jaar depressief te zijn geweest reist hij nu de hele wereld over. Let wel: de man is steke blind. Het blijkt dat wanneer mensen een hulpbehoevende blinde zien, iedereen naderbij snelt om te helpen. Hulpbehoevendheid haalt het goede in de mens naar boven, heet het in de documentaire.
Dat zal waarschijnlijk te maken hebben met het feit dat de hulpbehoevende niet langer geldt als een concurrent en daardoor dus straffeloos geholpen kan worden. Deze veronderstelling berust uiteraard op een misverstand. Kijk naar de fabel van de schildpad en de haas. Met doorzettingsvermogen kan de schildpad alsnog winnen, ondanks zijn gehandicapte toestand.

De kaarten worden opnieuw geschud

Vanavond belde de lieve G vanuit Groningen.


Ik heb het gevoel alsof we krakend een nieuw tijdsgewricht ingaan, ik voel het aan alles, het maakt me doodzenuwachtig.

Oh ja?

Ja, kijk naar de nieuwe I-phone, weet je wat die allemaal kan?

Hmm, nee, niet echt.

Als je de i-phone naast je kussen legt dan bestudeerd hij de manier waarop je slaapt, dan krijg je later een grafiekje van dat slaapproces, hij weet precies hoe het verloopt, door je ademhaling te registreren. De i-phone maakt je wakker wanneer je genoeg geslapen hebt.De i-phone geeft aan waar het dichtstbijzijnde station is, heeft alle treintijden en de meest recente informatie, eerder dan de NS. Hij kan barcodes scannen en dan aangeven waar hetzelfde product in de buurt goedkoper wordt aangeboden. Ik bedoel, dit is geen gadget meer, maar een manier van leven.

Jeetje, het klinkt als een onmisbaar apparaat.

De kaarten worden opnieuw geschud. Dit gaat dingen op z’n kop zetten, net zoals internet dat deed.Ik neem een i-phone zodra mijn abonnement is afgelopen.

Zaad

Ik kreeg laatst het advies, van een goede kennis, om mijn zaad zoveel mogelijk te verspreiden.‘Dat is in ieder geval mijn filosofie, zoveel mogelijk kinderen bij zoveel mogelijk vrouwen te krijgen.’, zei de kennis. Toch viel het hem in de praktijk toch wel een beetje tegen. ‘Ik moet ontzettend veel alimentatie betalen’, zei hij blijmoedig. ‘maar dat hoort bij het leven.’ Zelf denk ik dat het beter is je te specialiseren en bepaalde zaken uit te besteden. Kinderen krijgen kan alleen op voorwaarde dat er genoeg au pairs in dienst worden genomen om het vuile werk op te knappen.

Onderhandelen

Vandaag heb ik geluncht met een goede kennis die bezig is een roman te schrijven over de Taliban. Dit naar aanleiding van zijn werkzaamheden in Afghanistan voor de VN enkele jaren geleden.Hij vertelde dat zijn chauffeur voor de grap altijd rondbazuinde dat die witte man in de auto een Rus was en dat hij ontzettend veel mujahideen had omgelegd. Mijn kennis was daar in eerste instantie niet zo gelukkig mee omdat hij, niet onlogisch, vreesde voor kwaaie reacties. Maar mensen bleken vooral onder de indruk te zijn. Uit een documentaire, gisteren, van Tegenlicht kwam ook een dergelijk punt naar voren. Als westerse mogendheid moet je eerst respect afdwingen op militair vlak en dan pas kan er gepraat worden. Er valt niet te onderhandelen met de Taliban als je terugtrekkende bewegingen maakt.

Schateiland

Vanmiddag besloot ik een lampenfabriek te bekijken. Een vriend van een vriendin heeft de fabriek op het NDSM terrein recentelijk overgenomen van zijn vader. Dat ze nog in Nederland produceren en niet in China, komt door de populariteit van de cilindervormige lamp. Die is namelijk niet in elkaar te schuiven en dan passen er niet genoeg in een container om het betaalbaar te houden. Ik besloot een kijkje te nemen en nam om vier uur het meest linker pondje achter het centraal station. Langzaam ploegde het scheepje door een dikke mist, waardoor de overtocht iets avontuurlijks kreeg. Bij een haventje, waar een oude Russische onderzeeër niks ligt te doen, meerden we af. Ik had vanaf het water de loods, waar ik moest zijn, al gezien. De jongen had gezegd dat er met grote letters, be a terrorist, not a tourist op zijn loods stond geschreven. Die tekst was niet van hem. Helaas bleek hij er niet meer te zijn omdat hij om half negen al begint met werken. Op de terugweg naar de pond vond ik naast de loods tegenover een half afgebouwd huis of kantoorpand, twee briefjes van twintig in de modder. Ik keek om me heen, maar er was niemand te bekennen. Misschien begint iedereen hier om half negen. Ik schoof de briefjes tussen het boek dat ik aan het lezen was, zodat ze konden drogen, en haastte me om de boot te halen. Het bleek om de pond naar de houthavens te gaan en niet naar het centraal station. Er is nog tijd, dacht ik en ik spoedde me terug naar de plek waar ik het geld gevonden had. Ik merkte dat er zich een kleine goudkoorts van mij meester begon te maken. Misschien lag er ergens een grote plastic zak vol met briefjes van twintig, waar deze uitgewaaid waren. En verdomd, een eindje verderop vond ik nog een briefje, wat was hier aan de hand? Een smerig leren jasje hing over een meerpaal. Ik overwoog het jasje te dorozoeken, maar toen kwam mijn pond aan eraan en maakte ik mij uit de voeten. Eenmaal aan boord keek ik hoe de aanlegsteiger de loods en de Russische duikboot langzaam in de mist verdwenen. Het idee dat daar ergens op dat ‘eiland’ een grote som geld begraven lag kon ik niet langer uit mijn hoofd zetten. Misschien was er veel geld van de bouwfraude begraven op de NDSM werven. Sommige mensen kopen een staatslot, ik pak vanaf nu af en toe de pond achter het centraal station.

menstruatie cyclus

Na een bezoek te hebben gebracht aan FOAM waar foto’s van de avant-garde fotograaf Rodchenko waren te zien, ben ik met de lieve G op de Haarlemmerdijk pizza gaan eten bij de pizzabakkers (in kleine letters stond daaronder: pizza en prosecco). Terwijl we op een tafeltje moesten wachten, het was zo druk dat we in het gangetje naast de deur werden gestioneerd, bestelde we een rode wijn. dat van die prosecco las ik pas later, anders was ik daar zeker voor gegeaan. Zo'n soort consument ben ik, wat zich aandient dat neem ik tot mij. Bovendien ben ik vrij makkelijk te verleiden. Staand in het gangetje, in mijn eentje want G vond het van groot belang op dat moment een half uur lang met een vriendin te bellen, kreeg ik de sensatie in een keuken te zijn.Zoals je op feestje ook wel eens in de keuken beland omdat het daar vaak intiemer is. Op een zeker moment kwamen er een man en vrouw binnen waarbij de man bijzonder geïntrigeerd en vrij luidruchtig begon te informeren naar de menstruatie cyclus van de vrouw met wie hij was. Zo kan ik duidelijk de vraag verstaan: ‘maar zet jij dan in je agenda wanneer je ongesteld bent?’ Haar reactie, hoewel ze een stuk zachter praatte, was bevestigend. Zo ging het gesprek nog een tijdje door. Ik kan me vergissen maar volgens mij voelde de vrouw zich enigszins gegeneerd, wat ik me goed kan voorstellen. De man had zijn ondervragingen op een ander moment en iets discreter moeten doen, lijkt me. Hij leek zich op geen enkele manier bewust te zijn van zijn luide stem en het - voor in de gang van een restaurant - ongepaste onderwerp. Het leek erop dat hij ergens iets had opgepikt en dit bij een levend exemplaar van het schone geslacht wilde verifiëren. Na zo’n twintig minuten kwam de lieve G ook binnen, die zich weer sociaal multitaskend door het weekend heeft gemanoeuvreerd. Dat wil zeggen ‘en werken’ 'en sociaal netwerken'. De pizza was overigens verrukkelijk.

Artiest

Vanavond sprak ik in een kroeg met iemand die zei dat ze de pop academie van Utrecht runt (Ik geloofde haar wel, maar weet niet precies wat dat betkend). Het is een opleiding voor VMBO jongeren. Dat blijken heel vaak mensen te zijn uit lagere sociale klassen. De vrouw die de popacademie runt, zei dat ze bij een optreden van een van haar studenten in paradiso was geweest en dat ze tegen de vader had gezegd:’ u zult wel trots zijn.’
Toen was die vader begonnen te vertellen dat hij zelf vroeger ook heel goed was en veel optrad ‘totdat hij kwam’, wijzend op zijn zoon die naast hem stond. Dat was niet als een grapje bedoeld en zo kwam het ook niet over. De vrouw van de popacademie merkte op dat het beter zou zijn als sommige mensen zich niet zouden voortplanten.Dat was ik wel met haar eens. Kort daarna vond ze dat pop academies en conservatoria überhaupt vrij zinloze instellingen waren omdat je er nooit kan leren hoe je een artiest wordt, dat ben je of ben je niet. ‘Zo’n band als de Rolling Stones, ze kunnen er allemaal helemaal niks van muzikaal gezien, maar zetten wel een goed product neer.’
Een goede kennis van mij plaatst iedere dag een citaat van Hitler op facebook. Dat is ook de eerste keer dat facebook op een nuttige manier wordt ingezet. Op zeven januari plaatste hij een citaat van de fuhrer dat hij in maart 1933 tijdens een redevoering zou hebben uitgesproken.

“Het creatieve genie houdt zich altijd verre van vakkringen. Ik bezit de gave de problemen te herleiden tot hun eenvoudige kern. Men heeft van de oorlog een ontoegankelijke wetenschap gemaakt. Men heeft hem met allerlei plechtigheden omhuld. Oorlog is het natuurlijkste wat er is, het meest alledaagse. Oorlog is alomtegenwoordig. Oorlog is overal. Er bestaat noch een begin noch een afsluitende vrede. Oorlog is leven. Oorlog is inherent aan elk streven. Oorlog is de oertoestand.”

Ook als je wilt overleven als kunstenaar moet je je vol overgave in de oorlog storten. Vechtkunst leer je alleen niet op de kunstacademie.

(voor Hitler citaten zoek op facebook onder de naam Mike Naafs)

vroeg bejaard

Ik zat in de trein toen hij het me vertelde. We hadden eerst over het voorbije oud en nieuw gesproken omdat hem was verteld dat hij door mijn toedoen in een plantenbak terecht was gekomen. Hij kon zich daarvan niets herinneren.Daarna vertelde hij dat er plotseling een vriend van hem uit peru was langsgekomen terwijl het d elaatste week is dat hij met zijn Peruaanse exvrouw door zal brengen.
‘Ik heb haar ontmoet in Peru en nu komt er een vriend van mij uit die periode, een peruaan, precies op dit moment langs, is dat niet krankzinnig? Dat is Peru voor je in een notendop, volkomen surrealistisch.’
Vanavond had die jongen een feest om, na zijn scheiding, een nieuw begin in te luiden. Best een aardig excuus om een feestje te geven. Ik ben er dan ook even heen gegaan, maar de Peruaan was in geen velden of wegen te bekennen. Die had al na een paar dagen de benen naar Amsterdam genomen, zo bleek. De andere gasten kregen, na het nodige bier, al snel honger en begonnen het huis te doorzoeken op knakworsten, maar die bleken niet voor handen. De jongen verontschuldigde zich:'Ja jongens hier zien jullie wat er gebeurd als je door een vrouw wordt achtergelaten, dan ben je hulpeloos, hier voor jullie zit een vroeg bejaarde, ik ben volledig afhankelijk van anderen.'
Dat was uiteraard bedoeld als een grapje.

Zout

Zout. Er is nogal veel over te doen de laatste tijd, vooral omdat het op is. Het is op omdat de voorraad niet afdoende was, terwijl een zoutberg ook zo z'n esthetische kanten kan hebben. Minister Van der Hoeven (EZ) zou licht gestraft moeten worden, lijkt me. In Frank Westerman’s boek De Ingenieurs van de Ziel, lees ik over een ander voorval waarbij het zout op raakte. Het ging hierbij om de winning van 'wonderzout'(Na2SO4) in de baai van Kara Bogaz in de Kaspische Zee. Toen de sulfaat productie afnam door verminderde afzetting van het zout in de baai, was dit voor het sovjet regime genoeg reden de directeur van de chemietrust, Jacov Rubinsjtein aan een onderzoek te onderwerpen. Ideologie en werkelijkheid werden onder Stalin steeds meer twee werelden die niet langer met elkaar communiceerden. Er waren vijfjarenplannen te halen en als dat niet lukte , moest er gestraft worden. Ter voorbereiding op het strafonderzoek werd Roebinsjtein gevraagd een autobiografie op te stellen waarbij het gebruikelijk was aan het einde van zo'n autobiografie zelf al een aantal fouten uit het verleden toe te geven. Het loopt slecht af met Roebinsjtein, terwijl hij helemaal niks kon doen aan de stagnerende productie, iedereen wist dat het een natuurlijke oorzaak had. Toch zie ik wel wat in het opstellen van een autobiografie. Van der Hoeven kan daarin haar fouten bekennen en die brief wordt dan in de krant afgedrukt. Balkende zou dat trouwens ook wel eens mogen doen. Want bij hem lijken ideologie en werkelijkheid ook niet meer helemaal synchroon te lopen. In zijn autobiografie zou hij ondermeer spijt moeten betuigen aan Barroso die hij in een briefje had verzocht de milieumaatregelen voor de Nederlandse boeren af te zwakken want anders zou onder de bevolking het draagvlak voor het milieubeleid nog wel eens kunnen wegvallen en zich tegen Brussel kunnen keren. Een beetje dreigen, niet netjes. Misschien heeft hij in het geheim contact gehad met Leon de Winter en geconstateerd dat milieu wetgeving overbodig is. Nog een bewijs dat Balkenende langzaam van ruimteschip aarde begint af te drijven, is het wegwuiven van de kritiek van onderzoekscommissie Davids op Nederlandse deelname aan de Irak oorlog als ‘hun mening’ en ‘wij hebben de onze’. Het is allemaal een kwestie van perspectief volgens JP. Wel ja, probeer dat maar eens uit te leggen aan al die treinreizigers die in boemeltjes het land door moeten, of hun benen breken op de gladde wegen. Nee, Balkenende strooit niet graag zout in open wonden, vooral niet als die van hemzelf zijn.

Nieuwjaarsborrel

Wim de Jong memoreert in zijn column in Volkskrant magazine de vele nieuwjaarsborrels van toen hij nog op kantoor werkte. Vooral hoe ze meestal gruwelijk uit de hand konden lopen.’Het kwam nogal eens voor dat er grote en kleinere drama’s uit voortvloeiden: zoenen, overspel, slaande ruzies met andere gasten of uitsmijters van kroegen en clubs, of hoog oplaaiende onderlinge conflicten.’
Aangemoedigd door deze vooruitzichten besloot ik gisteren naar de nieuwjaarsborrel van alle culturele instellingen van Den Haag te gaan. Toen ik mij om vijf uur met twee vrienden meldde bij de deur van het Spui theater was er geen doorkomen aan. De dichter des vaderlands was bezig een gedicht voor te dragen over Vermeer. Het was een mooi gedicht geweest, hoorde ik achteraf. We besloten dus eerst maar in een andere kroeg wat te gaan drinken. Toen we terug kwamen waren alle consumptie muntjes op en moest er met klinkende munt worden afgerekend. De dichter des vaderlands was inmiddels in geen velden of wegen te bekennen, er was wel een jongen in een zilveren legging die door middel van een microfoon poëtisch bedoelde woorden over het publiek uitstrooide. Hierdoor kon je elkaar nauwelijks verstaan. De borrel is verder zonder noemenswaardige incidenten verlopen. Toen we thuis kwamen troffen we Maurice rokend op de stoep. We vertelden hem over de jongen in de zilveren legging en hij had acuut spijt dat hij niet was gekomen. Aan Maurice zijn zilveren leggings blijkbaar wel besteed. Hij zou de volgende dag weer terugvliegen naar Thailand, dus dronken we samen nog een vodkaatje. Dat werd een hele fles en zo liep de nieuwjaarsborrel op het laatste moment toch nog, zoals het hoort, helemaal uit de hand. Gelukkig maar.

Het Verkeerde Seizoen

Buiten sneeuwt het en binnen horen we het ritmische getik van lieveheersbeestjes op de vensterbank. Ze sterven massaal en dat moet ieder jaar op de één of andere manier in ons huis gebeuren. Ik heb het echter even nagekeken op deze site, maar het is het seizoen helemaal niet. Blijkt. De lieve prop (een kluwen lieveheersbeestenlijkjes onder het raamkozijn) treed doorgaans pas op in maart. Is dit geen duidelijke indicatie dat de natuur in de war is? Of doen lieveheersbeestjes zowiezo maar wat? Verwarrend. Buiten staat Maurice te roken. Die hoort hier ook al niet te zijn. Hij woont doorgaans in Thailand en hij logeert zo’n één keer per jaar bij de buurjongen Peter. Maar het is het seizoen niet, hij komt normaal in de zomer. Ook Maurice is in de war.Ik raakte door deze toestand enigszins uit mijn doen en heb daarom vandaag anderhalf uur wachtgelopen door de tuin. Puur en alleen voor de zekerheid. Het zwarte konijn kwam ook nog even voorbij. Hij wordt al wat grijs, zag ik.

Haring

Er was markt vandaag in Almere-haven. Tegenover buurtcentrum Corosia, dat in de volksmond De Roestbak wordt genoemd, stonden de kraampjes met mutsen, lappen stof en babyschoentjes in rijen naast elkaar. Vanaf daar ging een sliert van kraampjes de hoek om en liep door tot aan het andere plein tegenover de Albert Heijn. Op dit pleintje kocht ik een haring die tot mijn verrassing voor mijn ogen werd versneden tot hapklare stukjes. Ik verstond de vrouw niet, die zich met de versneden haring op een kartonnetje, naar me had omgedraaid.‘Of dat je er augurkjes bij wilt?’, zei de ze voor de tweede keer. Niet onvriendelijk, maar met een zwaar Amsterdams accent. Uit beleefdheid zei ik ja, alhoewel ik nog nooit augurken bij de haring had genuttigd (achteraf hoorde ik dat dit heel gebruikelijk is, het lag dus aan mij). Ik vind het eerlijk gezegd niks om de haring met een vorkje te eten. Het doet op een vreemde manier denken aan bijeenkomsten op Nederlandse ambassades in het buitenland. Vers ingevlogen haring op een stukje roggebrood en daar dan een vlaggetje in. Gruwelijk. Ik houd ervan om de haring tussen duim en wijsvinger af te happen en dan het boterzachte vlees te proeven. Op de vismarkt in Groningen heb ik eens een vrouw met rood gestifte lippen een haring zien eten, niet met een aanstellerig vorkje, maar op de klassieke wijze. Ze zag er sjiek uit, maar stelde zich allerminst aan. Het is een beeld dat ik niet snel zal vergeten.

Voorwaarts

Ik ben bezig met een klus waarbij ik me een voorstelling moet maken van een mogelijk Almere-haven. Ik ben er nog nooit geweest en volgens sommigen is dat maar goed ook. Dodelijk voor de fantasie. Toch ben ik van plan morgen even te gaan kijken. Er zijn twee verschillende scenario’s, uitgedacht door een team van jonge architecten en stedenbouwkundigen. Die scenario’s moeten invoelbaar gemaakt worden door een fictief verhaal met reële personages. Het idee dat een stedenbouwkundig plan alleen gecommuniceerd kan worden door middel van plaatjes, begint ook in architectenland aan kracht in te boeten. De opdracht doet me op een vreemde manier denken aan het boek van Frank Westerman dat ik aan het lezen ben. In Inginieurs van de ziel (zeer de moeite waard) beschrijft hij hoe Maxim Gorki in de jaren twintig een schrijversgilde van sovjet auteurs samenstelt die uitsluitend, in simpele taal, de verworvenheden van het communisme moeten gaan bezingen. Literatuur dus over stuwdammen, energiecentrales en verbindingskanalen. In die traditie wil ik mij bij deze ook gaan voegen. Louter nog verhalen met titels als ‘Almere voorwaarts’, ‘van rietkragen tot voorgevels’ en ‘vrienden van vinex’. Overigens komt deze klus ook weer voort uit een socialistisch, of in elk geval sociaal initiatief. Deze workshop, of dit laboratorium zoals dat dan heet, is namelijk een project om werkeloze architecten en stedenbouwkundigen van de straat te houden. Met behoud van uitkering kunnen deze vaklieden zo toch ervaring opdoen. Rijksbouwmeester Liesbeth van der Pol is namelijk bang dat anders een hele generatie architecten en stedenbouwkundigen, door de crisis, de boot gaan missen. Een sympathiek initiatief, anderen noemen het concurrentievervalsing.

Schilderij

‘Ben je een schilderij?’, vroeg de lieve G nadat het helemaal was misgegaan met de boerenkool. De boerenkool zelf was wel gelukt, maar er ging iets mis met het serveren ervan. De timing was verkeerd. We hadden namelijk onverwacht bezoek gekregen terwijl de boerenkool al op het gasfornuis stond. We dronken een wijntje terwijl het kookproces doorging. Dat gaat vanzelf. Uit een automatisme ging ik gewoon door met de handelingen die ik gewent ben te doen. Koken en daarna het eten op een bord scheppen. Terwijl de vriendin en G de foto’s van oud en nieuw bekeken, at ik mijn bordje leeg. Dit had als gevolg dat mijn eten al op was toen G nog moest beginnen. Het avondmaal, het moment van rust, was volledig verpest. Op dat moment was dus die vraag gekomen. De vraag of ik een schilderij was. Ik wist niet goed hoe ik hierop moest reageren, maar dat was ook niet nodig.
‘Dat zou namelijk fijn zijn. Een leuk schilderij met een huisje en een tuintje waar je dan kan rondscharrelen. Dan kijk ik af en toe wat je aan het doen bent.’
‘En hoe moet dat dan als we gaan eten?’, vroeg ik voorzichtig.
‘Dan zet ik het schilderij tegenover me op een stoel. Dan is het net alsof je ook aan tafel zit.’

klimaatgeneuzel

Zou Leon de Winter weer in Nederland wonen? Ik krijg het sterke vermoeden van wel.
Al twee keer heeft hij zich in zowel NRC als de Volkskrant mogen profileren als een soort anti Gore. Hij ventileert een meninkje die hij zich, naar eigen zeggen, de afgelopen maanden heeft eigen gemaakt. Leon de Winter heeft zich namelijk in het klimaatdebat gestort en nodigt minister Cramer van milieu uit om ook eens naar de disidente geluiden te luisteren. Meneer de Winter beschuldigt milieuactivisten ervan dat ze ons willen laten leven als middeleeuwse kluizenaars. Nou, nou, dat is ook weer wat overdreven. Goed, laat er schreeuwlelijken tussen zitten. Wat maakt het uit, als de bottom line is dat we met z’n allen wat bewuster moeten gaan leven. Er staat welgeteld maar één zinnige opmerking in het artikel van hem dit weekend in de Volkskrant. Ik citeer:’ In plaats van het verkwisten van honderden miljarden euro’s aan onzinnige CO2 handel is het beter talloze miljarden te investeren in research naar goedkope schone energie.’
Het problematische is dat hij hiermee een groot deel van zijn eigen argumentatie onderuit schoffelt. Hij vindt het dus wel degelijk nodig om schone energie te produceren. Het is natuurlijk onzin om te denken dat er helemaal niks aan de hand is. Als er puur wetenschappelijk bewijs mist, wil dat nog niet zeggen dat we straffeloos roofbouw op de aarde kunnen plegen. Aan het einde van het stuk blijf ik vooral met één vraag zitten:' wat wil de Winter nou precies bereiken met zijn keuze voor 'het valt allemaal wel mee met die opwarming van de aarde kamp?'. Zou hij zich direct aangevallen voelen ofzo? Of wil hij inderdaad alleen maar even kwijt dat hij er ook nog is? Schrijven lijkt hij evenwel een beetje verleert te zijn. De eerste alinea is buitengewoon gênant, iets over pakjes avond en de verjaardag van een dissidente klimaat wetenschapper. Dat deze wetenschapper op dezelfde dag jarig is als sinterklaas ziet hij blijkbaar als iets goeds. Ik zou tegen Leon de Winter willen zeggen: Sinterklaas bestaat niet.



Over climategate gesproken: Het begrip staat nu in verband met het feit dat klimaatwetenschappers overal ter wereld gegevens hebben gemanipuleerd en global warming erger hebben weer gegeven dan het in feite is. Dat is natuurlijk niet goed te praten, maar de oorlog om aandacht in de media is een harde oorlog. Onderschat bovendien de tegenpartij niet. Een tijdje geleden werd op de BBC dezelfde term gebruikt om aan te geven dat er research teams zijn die betaald worden door de olie industrie. Deze teams benadrukken vooral het feit dat we niks zeker weten. Natuurlijk weten we niks zeker, er zijn simpelweg teveel parameters om het onderzoek goed te isoleren. Maar dat ze betaald worden door de oliemaatschappijen, maakt het er ook niet geloofwaardiger op.

Toren

Vandaag is de hoogste toren ter wereld geopend. De Burj Khalifa Tower in Dubai is 828 meter hoog. Op de BBC hoorde ik dat 1000 meter ook al haalbaar is. Het is geen kwestie van techniek maar van geld om zo’n toren te maken en geld was de afgelopen tijd een probleem. Het is de reden dat de toren op het laatste moment de naam van de sjeik uit Abu Dhabi heeft gekregen. Die heeft 10 biljoen dollar in de toren gestopt. Dergelijke bedragen worden alleen betaald als het om de allerhoogste toren gaat en de investeerders hebben de architecten en ingenieurs dan ook, zelfs tijdens het bouwproces, gepusht om de toren hoger te maken dan oorspronkelijk de bedoeling was. Je betaald ten slotte niet zoveel geld voor het twee na hoogste gebouw ter wereld. Toch blijft het opmerkelijk, dit sort bedragen, terwijl het vertrouwen in de wereldeconomie minimaal is. Het heeft duizenden migrant werkers uit India en Afrika in elk geval jaren werk opgeleverd. Is daar al eens een documentaire over gemaakt, deze groep van rondtrekkende bouwvakkers? De hoogte van de toren is tot het laatste moment geheim gebleven. Misschien is dat wel de reden dat het project van de Freedom Tower in New York nog niet van de grond is gekomen. Ze wilden weten hoe hoog ze in Dubai zouden komen voordat ze verder konden met de bouw van hun eigen prestige project op de locatie van het voormalige WTC kantoor. Die wordt nu 1000 meter hoog, let maar op. Liebeskind kan weer naar de tekentafel, of die toren komt er helemaal niet, dat kan natuurlijk ook. Die hoogtes zijn wel fascinerend want het glas moet aangepast worden. Als het aan één kant gaat waaien dan valt de toren in het vacuüm dat ontstaat aan de andere kant. In Dubai hebben ze daarom een soort ribbels op het glas aangebracht die vergelijkbaar zijn met de minuscule strips die zwemmers en schaatsers op hun muts hebben zitten voor de aërodynamica. Ribbels om de de toren op koers te houden.

Avondwinkel

De Albert Heijn verkoopt geen eieren meer. Vandaag in iedere geval niet en de lieve G weet ten minste van één ander moment waarop ze ook geen eieren hadden. Twee vrienden van ons waren vanaf hun huis in Bezuidenhout naar de avondwinkel bij ons om de hoek gelopen om eieren te halen. Ze waren de hele dag al wasjes aan het draaien, wasjes vanwege de vakantie in Colombia, en moesten er even uit. Aangezien de Albert Heijn geen eieren verkocht ging de wandeling richting de avondwinkel en daardoor naar ons. Ze hadden ook spekkoek meegenomen voor bij de koffie en terwijl ik met de vrouw van het stelletje, ze zijn getrouwd, aan het praten was over haar baan bij artsen zonder grenzen at ik ongemerkt bijna de hele spekkoek op. Met kleine stukjes tegelijk. Ze regelt de financiën van projecten in een vijftal landen. Deze maand moet ze naar Oezbekistan waar artsen zonder grenzen een medicijn probeert te vinden voor een resistente variant van tuberculose. In Colombia hadden ze familie bezocht en dat was vreselijk geweest.

Aquarellen

In zijn essaybundel Kloten van de Engel onderzoekt Tijs Goldschmidt de overeenkomsten tussen cultuur en natuur , althans in sommige essays doet hij dat. In het titelverhaal maakt hij de vergelijking tussen kunst bekladders en iconoclasten en IJslandse paarden die over elkaars vijgen heen poepen om dominantere positie in de groep uit te drukken. Hij doet dit in een losse prettige stijl wars van pretenties. In één van zijn verhalen vertelt hij over de aquarellen van Hitler die in een lade in het Pentagon liggen. Ze zijn niet vernietigd, maar liggen dus naast andere ‘oorlogsbuit’ opgeslagen. Het Pentagon heeft zelfs een eigen curator in dienst die zich tevens bezig houdt met het maken van ‘aquarellen’ van moderne slagvelden. Waarom zijn ze bewaard kan je je afvragen? Goldschmidt suggereert dat vernietiging ze waarschijnlijk belangrijker zou maken dan ze zijn en in dat geval voor neonazi’s een reden om zich te profileren. Maar dat lijkt me toch niet de enige reden. Ze hadden ook in 1945 de werkjes kunnen laten verdwijnen, maar kozen ervoor ze te bewaren. Het is aannemelijker dat het Amerikaanse leger een souvenir wilde hebben van de oorlog. Dan zijn die aquarellen goed gekozen want de jonge Hitler schilderde zijn taferelen na van van ansichtkaarten en verkocht ze vervolgens door aan toeristen. Goldschmidt had voor een blik op enkele aquarellen van Hitler overigens helemaal niet naar het Pentagon gehoeven, in Nurenberg werden afgelopen september drie andere aquarellen van Hitler geveild. Anonieme bieders gaven samen 32.000 euro voor de nageschilderde ansichtkaarten, waarvan de opbrengst volgens de veilingmeester naar een joods museum is gegaan. Weer een voorbeeld dat het bij kunst niet alleen om de kwaliteit van het werk gaat, maar veel vaker om de mediagenieke persoonlijkheid die erachter schuilgaat.


Familie van Hitler gevonden
http://www.austriantimes.at/news/General_News/2009-09-14/16338/Hitler_relatives_tracked_down