skip to main |
skip to sidebar
Nanotechnologen van de universiteit van San Diego hebben kleine machientjes (smaller dan een mensenhaar) ontwikkeld die in de toekomst CO2 uit het water kunnen filteren. Ze zetten dat dan om in een solide vorm waar van alles mee gedaan kan worden. Zo is het mogelijk dat deze machientjes hele riffen gaan bouwen of toekomstige ‘natuursteen’ kunnen creëren dat we weer kunnen ‘oogsten’.
Dit klinkt bijna als de uitvinding van de perpetuum mobile. Het blijkt echter dat deze eerste modellen nog op natuurvriendelijke waterstof peroxide lopen en dat wil je natuurlijk niet want dan wordt het duur. Er wordt nu gekeken of ze ook door het water zelf kunnen worden voortgestuwd. Allemaal in een apparaatje dat kleiner is dan een haar. Dat is toch redelijk science fiction allemaal.
In The Guardian stond een verhaal over een boze menigte die een ontbijtcafe belaagt met fakkels. Het ging hier om een demonstratie tegen gentrification. Online en in de krant vroegen mensen zich af waarom er geen pizzeria of cafe werd gemolesteerd. Waarom waren het nou juist ontbijtgranen die de woede van de menigte deed oplaaien ? Het cerial killer ontbijcafe is bij uitstek symbool van gentrification omdat het, zoals de naam al doet vermoeden, om een nogal hippe tent gaat. Ze hebben daar alle ontbijtgranen van de wereld. Volgens the Guardian is het vooral zoete troep. Maar dat een demonstratie tegen gentrification zich juist tegen een ‘restaurant’ richt is niet zo gek. Juist espressobarren en hippe cafeetje zijn er bij uitstek een uiting van duurder wordende woningen. De demonstranten noemde het een klasse oorlog die werd uitgevochten. Het leek me eerder een oorlog tussen twee mode stijlen. De punks tegen de hipsters. De punks houden niet van ironie.
Vandaag sprak Herman van Hoogdalem over zijn zeezichten. Hij doet inspiratie op aan de kust, maar hij schildert in zijn atelier op een terp in Sauwerd. Een terp die voor de helft is afgegraven toen de zee daar niet meer kwam. De aarde is voor grof geld verkocht aan Drentse boeren die te kampen hadden met schrale zandgrond. Zo’n ‘klif’ ontstaan door de afgraving heeft trouwens ook wel wat. Zo heb je ineens de sensatie van een kleine vallei. Op de terugweg naar Groningen zag ik de luchten aan de horizon en ik zag dat vlakke land, dat het hoge land wordt genoemd, waar vroeger de zee was. Het leuke aan zo’n fietstocht is dat je geen boodschappen meer hoeft te doen omdat de tomaten, courgettes en appels gewoon langs de kant van de weg staan. Bij een draaibrug over het Van Starkenborghkanaal zag ik dat een hondje alvast meeliftte op het draaiende wegvlak. Dat had hij duidelijk vaker gedaan. Zo was het hondje als eerste aan de overkant. Hij was alleen aan de wandel geweest en liep naar een boerderij verderop waar ik zag hoe de boerin hem binnenliet.
In het boek Remnants of Auschwitz van Giorgio Agamben lees ik over moslims of muselmanner. Zo werden Auschwitz gevangenen genoemd door andere Auschwitz gevangenen die alle hoop hadden opgegeven om nog te overleven. Het is onduidelijk waar dit begrip muselmann vandaan kwam, maar het waaide van Auschwitz over naar andere kampen. In sommige kampen hadden ze weer eigen benamingen. In Majdanek heette ze 'ezels' in Mauthausen 'zwemmers' in Neuengamme 'kamelen'.
Ze werden gemeden door de bewakers, maar ook door de andere gevangenen. Er was geen gemeenschappelijke grond meer om te communiceren. De moslims hadden zich onderworpen aan de dood (vandaar misschien moslim, van totale onderwerping) Ze bevonden zich tussen dood en leven in. Levi en Heidegger menen allebei dat er in dit geval geen spraken is meer van sterven, maar van de productie van lijken.
Er is een film gemaakt door de geallieerden in Bergen Belsen. De cameraman filmt geduldig een berg lijken, maar een paar seconden filmt hij per ongeluk wat mensen die nog lijken te leven en over de grond kruipen. Hij filmt ze maar een paar seconden omdat het aangezicht te vreselijk is. Dit zijn Muselmanner.
‘As Elias Canetti has noted, a heap of dead bodies is an ancient spectacle, one which has often satisfied the powerful.But the sight of muselmanner is an entirely new phenomenon, unbearable to human eyes.’ (p.51)
Een op de honderd Syriers die ons land binnenkomt is een terrorist, hoorde ik laatst ergens. Dat zeiden ze in Amerika ook over de Cubaanse bootvluchtelingen. Dat zouden allemaal Tony Montana’s worden. Het zegt meer over de kracht van Hollywood dan over de migranten. Die mensen werkten het hardst van alle Amerikanen. Nu zijn het de Mexicanen die zo hard werken. Volgens sommige Amerikanen (zoals Donald Trump) zijn het allemaal dieven en vrouwenverkrachters.
We beleven historische tijden in Europa. Ik had het er vandaag over met Melle Smets. Ik was met hem in Ghana om een auto te bouwen. Een van de leden in het team, een vrouw die de auto geverfd heeft, staat over twee weken op de stoep. Althans daar lijkt het op. We ontvangen allerlei sms-jes uit Ghana met het verzoek haar op te vangen. Nu kunnen wij dus onze bijdrage leveren aan de grote Volksverhuizingen die vandaag de dag plaatsvinden en die onze cultuur voorgoed zullen veranderen, maar daar heb ik dus geen zin in. Deze vrouw is namelijk helemaal niet leuk of sympathiek. Bovendien kan ze niet schrijven en niet lezen en ze is nog lui ook. Zelfs het schilderwerk van de auto was slecht gedaan. Het is iemand die op je gaat leunen en voordat je het weet kom je er niet meer vanaf. Die laatste zin zou je kunnen opvatten als een anti migratie houding. Wilders zou die zin zo kunnen gebruiken in een van z’n toespraakjes. Maar het is niet mijn mening over alle migranten. De meeste migranten zullen harde werkers zijn die graag zo snel mogelijk hun leven willen opbouwen in Nederland, maar een op de honderd is waarschijnlijk lui.
Ik werk in een nieuw kantoor aan een nieuwe klus in Groningen. Op de eerste dag werd mijn fiets gestolen. Ik kreeg te horen dat hier veel junks langskomen op weg naar de methadon bus. De route werd zo dus zichtbaar gemaakt door de pijnlijke afwezigheid van mijn fiets. Vandaag kocht ik een nieuwe voor zeventig euro bij een winkeltje om de hoek. Het is een Fongers, een oud Gronings merk. Ik heb het even opgezocht en wat blijkt; in 1939 kostte de fiets eenenzeventig gulden.
De uitvinder van de volautomatische bagel machine, Daniel Thomson, overleed op 94 jarige leeftijd afgelopen week. Hij democratiseerde de bagel, maar zoals we weten gaat er in democratiseringsprocessen nogal wat verloren. In een artikel in de NYT omschrijft de auteur van Jewish food: the world at the table, Matthew Goodman, het als volgt:
“Is what happened to the bagel a good thing or a bad thing?” Mr. Goodman said on Monday. “To me, it’s kind of a tragic story. What happened is that the bagel lost, both literally and metaphorically, its Jewish flavor.”
De Amerikanen vonden het geweldig, dat zachte nietszeggende broodje uit de machine. het was de suburbanisatie van de bagel. Niet geheel toevallig heeft Thomson ook de opvouwbare tafeltennistafel uitgevonden. Die kon zo onder de porch geschoven worden.
De bagel machine is een assimilatie-machine. Maar dat betekend dus ook dat de joodse smaak verloren gaat. lees hier het hele artikel.
Gisteren zag ik met een vriend de film Realite. Een regisseur moet opzoek naar het perfecte gekerm voor zijn film ‘waves’ waarin mensen sterven door televisies die dodelijke signalen uitzenden. Er komen hilarische scenes in voor waarin deze regisseur in zijn auto keer op keer het gekerm uitprobeert. Hij komt er niet uit, hij kan het perfecte gekerm niet vinden en het hele project mislukt. Op de fiets terug naar huis zei mijn vriend tegen me dat hij zich net zo voelde als die regisseur. Ook hij had een dag gezocht naar het juiste 'gekerm' (stemmetjes voor een hoorspel) en was op den duur onpasselijk geworden van zijn eigen stem. U hoort het al de herfst is weer begonnen.
Een vriend had gisteren een opening in galerie De Twee Pauwen in Den Haag. Een voormalige nieuwslezer deed er een praatje. Het valt me op dat mensen die je altijd in pak ziet (op tv) meteen heel ongeloofwaardig worden als ze ineens optreden in vrijetijdskleding. Het voelt toch alsof ze door de mand vallen. Ik had dat ook heel sterk met weerman Gerrit Krol, dat was ooit de best geklede man van Nederland. Later ging hij eens een programma presenteren in een lekkere trui. Het werd ongeloofwaardige televisie. Ook de ex-anchorman was ongeloofwaardig al moet ik toegeven dat het wellicht ook kwam omdat hij ging vertellen over zijn dochter die fan is van Nick en Simon. Zulke vuile was moet je niet buitenhangen, vind ik. Er bestaan niet voor niets familiegeheimen. Nick en Simon zijn zo’n familie geheim. Iedereen weet dat ze bestaan, maar je hebt het er gewoon niet over.
Het werk van mijn vriend werd overigens gekocht door het best geklede echtpaar dat aanwezig was bij de opening. Dat zegt alweer genoeg en was voor mij althans een hele opluchting.
Gisteren spraken we de nieuwe buren die zich achterin de tuin bij het afdakje hadden genesteld. Dat afdakje had de oude buurvrouw in haar laatste dagen nog laten bouwen voor haar scootmobiel. Daarom was er ook een stopcontact. De nieuwe buurtjes hadden er een straalkacheltje op aangesloten en zaten er knusjes bij. Vandaag was hun housewarming. Er waren veel gasten, maar daar hadden we niks mee. Het liefst bleven we in de buurt van de nieuwe buren, maar die hadden allerlei verplichtingen. Gehaktballetjes opwarmen en andere gasten te woord staan bijvoorbeeld. We hebben nog wel een rondleiding gekregen in hun huis. Ze horen allemaal hetzelfde te zijn, de huizen, maar dat was niet zo. De ramen zaten op een andere plek. Toen moesten er weer gehaktballetjes rond worden gebracht, maar we zijn vegetarisch en omdat er niemand meer was om mee te praten, behalve de anderen, zijn we maar weer gegaan.
Vandaag sprak ik Jeffrey, een Scheveningse jongen die groot geworden is met de vreugdevuren op Scheveningen. Vroeger gingen ze illegaal pellets jatten, maar die tijd ligt achter hem. Hij heeft het vreugdevuur inmiddels op de cultureel erfgoed lijst gekregen en hij had vandaag nog overleg met de politie. ‘We hebben zelfs sponsoren.’ Jeffrey zegt dat hij alles uit de kast moet halen om de concurrentie met Duindorp aan te gaan. ‘Zij hebben altijd veel meer man tot hun beschikking om het bouwwerk te stapelen dan wij. We moeten het dus van de techniek hebben.’ Er worden tegenwoordig zelfs verhuisliften gebruikt bij het stapelen van pellets. ‘Is dat nou niet een beetje jammer dat het illegale er vanaf is?’, wil ik weten. Jeffrey ontkent. 'Uiteindelijk draait alles erom dat je wint van Duindorp. Alles staat eigenlijk in het teken van die wedstrijd. Zijn vriendin vertelt me dat je eigenlijk niks meer kan aanvangen met Jeffrey als er opgebouwd wordt.’ Tussen kerst en oud en nieuw ben je hem kwijt, hij komt en gaat wanneer hij wil en dat wordt niet gecommuniceerd naar het thuisfront.’
Jeffreys vriendin komt uit Den Haag en zegt dat ze wel even moest wennen toen ze naar Scheveningen kwam. Vooral deze vreugdevuur traditie was voor haar apart.
'Meestal wil je om twaalf uur toch wel bij je vriend zijn. Maar vaak zie ik hem niet.'
'Waar ben jij dan Jeffrey?' Ik voelde me een relatie coach.
'Bij het vuur natuurlijk.'
'Hoe dichtbij kan je komen?'
'Als je jas gaat roken weet je dat je te dichtbij staat.'
Landschapsarchitect Adriaan Geuze werd in zomergasten geïnterviewd over zijn visie op Nederland. Hij gaf aan dat hij de snelweg niet begreep. Wat hij bedoelde was dat al die eclectische bouw langs de snelweg niet in een Nederlandse landschapstraditie past. Een bijkomend probleem is dan denk ik dat je niet meer begrijpt waar je bent. Sinds Machteld Huber een nieuwe definitie van gezondheid heeft gelanceerd weten we dat die orientatie een van de vier peilers van gezondheid betreft.
Op dertien september jongstleden schreef Heleen Mees een gastcolumn op de Volkskrant pagina waarin ze suggereert dat het goed zou zijn om de bewoners van noord Nederland naar de Randstad te verhuizen. De Chinezen doen dit soort verhuisoperaties ook en hebben er veel succes mee. Heleen Mees vergeet voor het gemak even dat mensen zich wellicht ook hechten aan een plek en dat dit ook deel uitmaakt van hun geestelijk en fysieke welbevinden. Dat is toch een economische factor?
We hebben volgens Geuze in Nederland kleine woonkernen waaruit we makkelijk het landschap in kunnen fietsen. Als we een Snelwegstad bouwen, is er geen ontsnappingsmogelijkheid meer. De mix van stad en land is om tal van redenen belangrijk.
Mensen zouden in de stad volgens Mees meer werk kunnen krijgen en als iedereen weg is uit Slochteren kunnen we daar weer lekker naar gas gaan boren. Ook goed voor de economie. Ze heeft duidelijk niet naar Adriaan Geuze gekeken. Die zou haar bestraffend hebben toegesproken met de woorden:’Nederland is zo succesvol omdat het China niet is. We moeten opzoek naar technologie om aardbevingen te voorkomen en dat dan weer gaan exporteren. Dat is pas goed voor de economie.’
Het advies van Heleen Mees lijkt ook een beetje op het Droste effect. Het land dat zo beroemd is vanwege zijn kopieergedrag moeten we gaan kopiëren. Misschien was deze column alleen maar een gedachte experiment, maar die was dan niet zo geslaagd. Misschien had ze beter iets over de vluchtelingen kunnen zeggen.Dat gaat ook over het verplaatsen van mensen en die zouden wel een bijdrage aan de economie kunnen leveren.
In Wenen bevindt zich galerie Secession, een gebouw dat in de negentiende eeuw is neergezet door jonge kunstenaars om hun eigen kunst in onder te brengen. Het was de Jugendstil periode. Vandaag zag ik er videowerk van Mark Leckey. Het deed me denken aan een vorm van antropologie van het moderne leven. Zijn materiaal haalt hij van het internet. Leckey is een van de origineelste dieven die ik ken.
Wie naar Wenen gaat moet langs bij de Bonbonnière. Een smalle bar met veel fluweel dat wel wat doet denken aan een wagon van de trans-Siberië expres. Er gebeurt van alles daar. Er wordt gezongen, een Don Juan op leeftijd kwam daar met zijn hoge lach de sfeer verhogen. Je kon ook bij de pianist nummers aanvragen als een levende jukebox. We vroegen Griegischer wein Udo Jurgens aan en zongen gedeeltelijk de tekst mee.
Ik heb ooit wat werkzaamheden verricht voor een niet nader te benoemen bedrijf en nu ben ik met dat bedrijf op bedrijfsuitje in Wenen. Alleen de CEO is er niet, hij ligt met een zere kies in bed en moet morgen naar de kaakchirurg. Wat is een bedrijfsuitje precies? Ik heb geen vergelijkingsmateriaal. Er is in elk geval een programma. De CEO mailt ons allerlei opdrachten vanuit zijn bedje in Amsterdam. We hebben net een nachtelijk diner achter de rug en gaan morgen naar het Freud museum. Ik heb leuke collega’s, merk ik. Daar is het bedrijfsuitje ook voor bedoeld; je collega’s beter leren kennen.
Een vriend van mij is net in Bangkok geweest en hij vertelde me dat de kroonprins het initiatief had genomen om ter gelegenheid van de verjaardag van zijn moeder, de huidige monarch van Thailand, 43 kilometer te gaan fietsen. 300.000 mensen registreerde zich voor dit ritje. Interessant eigenlijk hoe je in een militaire dictatuur en met een absolute monarch relatief makkelijk de bevolking kan dwingen tot een gezondere levensstijl. Als ze het zouden willen kunnen ze van Bangkok de eerste Aziatische fietsmetropool maken.
Michael Hebb is innitiatiefnemer van een platform dat het praten over de dood in Amerika wil stimuleren. 75 procent van de Amerikanen schijnt thuis te willen sterven, slechts 25 procent krijgt het voor elkaar. Hebb stelt dus voor hier meer open over te praten en hij denkt dat het een goed idee is om dit tijdens een maaltijd te doen.
‘The dinner table is the most forgiving place for difficult conversation. The ritual of breaking bread creates warmth and connection, and puts us in touch with our humanity. It offers an environment that is more suitable than the usual places we discuss end of life.’
Eten is per definitie een goed moment om moeilijke zaken te bespreken. Een vriend stelde eens een open relatie voor aan zijn vriendin tijdens een maaltijd. Hij kreeg pudding in zijn haar. Dat is toch een teken van liefde.
Het artikel ‘The Wetsuitman’ uit het Noorse Dagbaldet is een van de beste stukken die ik tot nu toe gelezen heb over migratie. De schrijvers beginnen, na de vondst van een wetsuit en een paar stoffelijke overschotten aan een zoektocht naar de identiteit van deze mysterieuze zwemmer. Ze komen uit in Nederland waar ook een wetsuitman was gevonden op Texel. Resercheur Welzenbagh komt aan het woord:
There were not many physical characteristics to go on. The only thing Welzenbagh noticed was that the body had very dark hair.
“I thought he might be from Spain. There are not many other places
in Europe where you see that hair colour, in any case, not amongst
ethnic Europeans,” he says.
When the wetsuitman was found, four windsurfers were reported
missing in England. The main theory in the first days was that one of
them had floated ashore. The windsurfers had however already been found.
The same went for a French diver who went missing outside Normandy.
Still, Dutch media reported that the body found on Texel was a diver
from France.
“This was of course wrong, but even at our meetings he was known as the diver. I didn’t like that,” says Welzenbagh.
“We had no way of knowing what kind of water sports he had been
doing. If we called him the diver, I was afraid we would overlook clues
that could help us. I said 'from now on, we will call him the
wetsuitman'.”
De Noren komen uit in 'de nieuwe jungle' een vluchtelingenkamp in Calais waar de mannen uit zijn weggevlucht met het idee naar Engeland te zwemmen.
Edy, mijn wasmachine, is overleden. Het apparaat was misschien 15 jaar oud. De aandrijfriem liep er de hele tijd af. Ik schroefde voorzichtig haar ruggetje open en legde liefdevol de riem er weer op en toen leek ze het weer te doen. Edy was mijn steun en toeverlaat, maar nu leek zijj wel op een grommend roggelend beest. Het wassen ging niet meer van harte. Er leken stukken metaal in de trommel te zitten en na een tijdje begon de motor te roken. Ik belde Sam en Sam witgoed in Den Haag. Sam nam op. ‘Oh ik hoor het al, de kogellagers.’
‘Ah,’ zei ik, ‘Kan je daar nog wat aan doen?’
‘We kunnen langskomen en dan kijken we ernaar en dan ga ik je hetzelfde vertellen wat ik je nu vertel alleen kost het dan geld.’
‘Nemen jullie de oude wasmachine mee als ik nieuwe bestel?’, vroeg ik.
‘Ja dat kan, maar we kunnen de trap niet op. Onze chauffeur is door z’n rug gegaan.’
Die chauffeur was natuurlijk de andere Sam, dacht ik. Of hij is het zelf, dat kon ook nog. Ik bedankte hem en zei dat ik even ging nadenken over de volgende stappen. Wasmachines zijn loodzwaar. Die moet je niet zelf naar beneden tillen, zelfs niet wanneer je er na jaren een hechte band mee opgebouwd hebt. Ook Edy zou dat niet gewild hebben.
Vandaag was ik bij een lezing van Machteld Huber die een nieuwe definitie van gezondheid heeft gelanceerd naar aanleiding van het feit dat ze als arts zelf een paar keer flink ziek is geweest. De WHO (World Health Organisation) hanteert een definitie uit 1948: Health is a state of complete physical, mental and social well-being and not merely the absence of disease or infirmity. Machteld Huber’s definitie gaat uit van de kracht van het individu. Huber heeft voor haar theorie geput uit onderzoek naar de holocaust overlevers. Uit onderzoek is gebleken dat er drie parameters zijn waarmee de kansen van overleven worden vergroot.
1. Je moet je bewust zijn van je omgeving en weten waar je bent.
2. Instaat zijn invloed op je omgeving uit te oefenen.
3. Zin geven aan je omgeving door bezig te blijven.
Huber heeft daar nog een vierde aan toegevoegd en dat is dat je verbonden blijft met je sociale omgeving.
Iedereen is het erover eens dat fysieke gezondheid belangrijk is, maar de gevoelswaarde wordt eigenlijk onderschat. Met name beleidsmakers lachtten dit aspect weg volgens Huber. Ziedaar de definitie van een specifiek soort wetenschap dat vandaag de dag de boventoon voert. Jij kunt je wel goed voelen, maar volgens onze metingen ben je ziek.
Het zal dus ook nog wel even duren voordat de nieuwe definitie wordt doorgevoerd, al was het maar omdat er flink verdient wordt aan pillen en behandelingen.We zijn nog niet helemaal klaar voor preventie.
Het is al eerder gebleken dat steden, dat wil zeggen burgemeesters, effectiever met elkaar samenwerken dan landen. Zie hier een Tegenlicht documentaire over het onderwerp. Een paar dagen geleden schreef de burgemeester van Bareclona, Ada Calou, op haar facebookpagina dat er een netwerk van steden moet komen om migranten menswaardig op te vangen. ‘Of we helpen deze mensen vanuit de liefde die ons mens maakt of we verliezen allemaal onze menswaardigheid,’ schreef ze. Ook voegde ze eraan toe dat helpen de enige optie is omdat het onmogelijk is om heel Europa af te sluiten met hekken.
Vandaag waren we op een huwelijks jubileumfeest ergens op het platteland in de buurt van Zwolle. Het feest vond plaats in de tuin van het landhuis de Vollenhof, dat bij de familie van de bruidegom hoort, maar inmiddels voor dit soort gelegenheden wordt verhuurd. Kinderen konden geschminkt worden. Volwassenen ook. Het was een beetje koud, maar de Cumbia muziek maakte het weer goed. De bruid komt uit Colombia. Vreemd genoeg was het eten dan weer Indonesisch. Achteraf kan ik me herinneren een catering wagentje te hebben gezien. Het scheurde over de oprijlaan met eeuwenoude beukenbomen. De vliegende Indo stond er op het busje.
Geen bier meer drinken en geen hobby’s. Dat schreef Marin Licina gisteren over de hervormingen die nodig zijn om in Nederland de zesjescultuur van de universiteit te weren. Hij waarschuwde dat je anders geen kans maakt bij Google, McKinsey of Booking.com. Dat lijkt me een grove onderschatting van het hobbyisme. Juist ook omdat er tal van grote wetenschappelijke ontdekkingen buiten de universiteit werden gedaan. De universiteit is een logische ontmoetingsplek voor kritische geesten. Misschien zijn juist de dingen die net buiten de collegezalen gebeuren veel belangrijker. Licina is een pleitbezorger voor het topsectoren beleid waarin studenten hard werken om bedrijfsrobots te kunnen worden. Kritisch leren nadenken is niet meer de bedoeling, het gaat uiteindelijk om geld verdienen. En ach, biertjes drinken. We weten van onze koning hoe belangrijk dat eigenlijk is om met andere staatshoofden een band op te bouwen en economische belangen veilig te stellen.
Op de Stone staat een mooi essay van Crispin Sartwell over de vraag of er zoiets bestaat als ethische evolutie (Can we improve?)
Zijn we ethischer dan pakweg duizend jaar geleden? Waarschijnlijk niet. De mens is geneigd om zich opzettelijk te gronde te richten. Sartwell noemt mooie voorbeelden van Edgar Allan Poe en Mark Twain. Bij Twain wordt Huck Finn geteisterd door een slecht geweten omdat hij een slaaf (zijn vriend) helpt te ontsnappen. Hij wist dat het verkeerd was om een slaaf te bevrijden – dat was hem van kinds af aan wel ingeprent – en toch deed hij het.
Sartwell concludeert aan het einde van het stuk dat we dus wel ‘beter’ kunnen worden, al is het niet op systematische wijze, maar zonder dat we er erg in hebben, op haast perverse wijze.
Ik babbelde vandaag wat met een vriend die promoveert op de Franse filosoof Paul Ricoeur. We maakten er grappen over. Een proefschrift schrijven over Ricoeur is zoiets is als het rondstruinen in een ruïne waarin nog wat raamkozijnen liggen, een trap en vijftien deuren. ‘Dat is het euvel bij Ricoeur,’ zei mijn vriend. ‘Er zijn teveel deuren.’ De meeste deuren heb je niet nodig voor het huis. Ricoeur zei interessante dingen over wat vernieuwing betekent en hoe je daarover moet nadenken, maar hij nam de moeite niet het goed op te schrijven. Dat doen promotie studenten dan wel voor hem. Het is prettig om te merken dat dit soort onderzoek nog steeds mogelijk is aan de universiteit. Uiteindelijk heb je daar meer aan dan aan het zogenaamde ‘nuttige’ door het bedrijfsleven betaalde onderzoek.We weten niet eens meer wat vernieuwing betekent.
Als reactie op Trump, die 11 miljoen immigranten wil deporteren, schijnt gouverneur Chris Christie te hebben gezegd dat hij migranten wil volgen zoals FedEx pakjes volgt.
Dit stond er in de New York Times:
“At any moment, FedEx can tell you where that package is. It’s on the truck. It’s at the station. It’s on the airplane,” Mr. Christie told the crowd in Laconia, N.H. “Yet we let people come to this country with visas, and the minute they come in, we lose track of them.”
Het doet een beetje denken aan de gele ster die werd gebruikt om Joden te herkennen in de periode ‘40/’45. Het is schrikbarend om te zien hoe makkelijk xenofobie de kop opsteekt in een crisis periode. Volgens veel complotdenkers zal op 24 september van dit jaar de wereld vergaan. Misschien zijn de gigantische migratiestromen en de extremistische uitspraken van politici daar wel een voorbode van. Misschien roepen politici dit soort dingen alleen maar vanuit een oerinstinct die hen vertelt dat het afgelopen is.
