Nutteloos

Ik belde vandaag met het kurhaus om te vragen waar de nalatenschap van Adama Zijlstra was gebleven. Ik zocht enkele foto's. Men wist niet waar ik het over had.'Wij hebben hier alleen Adama Zijlstra I en Adama Zijlstra II, dat zijn conferentiezalen,' zei een jeugdige sales medewerker. Voor de rest hebben we hier niets van hem. Dat de muren van het kurhaus nep zijn en dat het in feite kapot gerestaureerd is met de verkeerde deurklinken binnen, wist ik al, dat ook de geschiedenis is vergeten, zelfs bij het personeel, bewijst de nutteloosheid van die restauratie.

Mission

 

Ik had me erop voorbereid dat het lang zou duren, dus in de wachtkamer van de Ghanese ambassade klapte ik mijn laptop open en begon te werken. Na anderhalf uur was ik aan de beurt. Ik mocht naar het kleine kamertje waar ik tot mijn verrassing naast de Ghanese dame van de vorige keer een jonge man aantrof die het graag goed wilde doen. Ook het consulaire werk is een ambacht. De pasfoto’ die ik bij me had moest ik op alle vier de pagina’s plakken. Ik mocht niet de prittstift gebruiken die op zijn bureau stond. Geen probleem, in de wachtkamer lag ook een prittstift. Na vijf minuten was ik terug. Wat bent u van plan te gaan doen in Ghana? 'Toursim,' zei ik naar waarheid. We zouden ten slotte wat gaan rondkijken op verschillende plekken. Dat ik van plan ben hierover iets te gaan schrijven doet niets af aan de kwalificatie toerisme. Vervolgens werd ik erop gewezen dat het adres van de golden Tulip niet langer

geaccepteerd werd. 'Dat was deze zomer nog niet het geval,' zei ik. 'Policy changes all the time,’ zei hij daarop. Ik noteerde daarom de naam van iemand die ik ken en zijn nummer. Die persoon werd prompt gebeld. Hij bevestigde mijn komst, maar voegde er aan toe dat ik naar Ghana ging ‘on a mission’.

Ik kon vertrekken. Alhoewel ik optimistisch in de wachtkamer ging zitten, kwam ik geknakt weer buiten. Onverrichter zaken, wel te verstaan.

Schuld

 

In het programma Tegenlicht vanavond ging het over schuld. Noreena Hertz (nog steeds de globaliseringsbabe?) had het over Gucci-kapitalisme waarbij het idee van schuld wordt bepaald of je wel of niet de laatste tas van Gucci hebt in plaats van of je een schuld hebt bij de bank. Het was een interessante aflevering omdat het gaat over waarde en noties van schuld en afhankelijkheid. Over de basis principes van een samenleving, kortom. Het werd met name boeiend gemaakt door de antropoloog David Graeber. Hij vertelde dat in de middeleeuwen schuld eigenlijk heel gewoon was. Je had voortdurend schulden bij elkaar waarbij eigenlijk maar heel weinig geld over tafel ging. De vereffening gebeurde een keer per jaar en dan ging iedereen in een kring staan en werd er gekeken wie nog wat aan elkaar verschuldigd was en dat werd dan verrekend. ‘Credits were natural, it was the glue to keep people together.’ Dat is een hele andere opvatting van schuld dan we nu hebben omdat er ongelijke systemen naast elkaar functioneren. Mijn minischuld aan de bank is een serieuze kwestie maar de banks miljarden schuld aan de staat, is slappe afspraak die vrij makkelijk geherformuleerd kan worden. Of zoals Noreena Hertz dat zo mooi zei: ’If you have a thousand euro’s debt to a bank, you have a problem, but if you have a million euro debt to the bank, than the bank has a problem.’

Tempo Doeloe

 

Op nog geen honderd meter van ons huis in Den Haag bevindt zich restaurant The Raffles. Het is een oriëntaals Indische keuken en het is lang geleden dat ik zo lekker gegeten heb. Op het laatst kwam er pure chocolade en spekkoek en tropische vruchten met sorbetijs en een fantastische dessertwijn op tafel. Later ook  nog koffie, maar toen waren de ouders van de lieve G die ons hadden uitgenodigd al op een drafje naar de tram gehold. We hebben zo’n vier uur getafeld en dat is geweldig, maar zoals de vader van de Lieve G opmerkte: ’Het gaat allemaal wel heel tempo doeloe hier.’ Voor ons was het geen probleem wij wonen, zoals gezegd, om de hoek. Ik vroeg de eigenaar nog in hoeverre chocolade iets met Indonesië te maken had en of zijn keuken niet eerder fusion-cooking genoemd moest worden. Daar ging hij niet in mee.’ Wij eten zelfs chocolade op hartige broodjes,’ zei hij. In hoeverre is iets nog fusion als we niet precies weten wat puur en authentiek is? Hoever moet je terug in de geschiedenis om de authentieke keuken te vinden? De koloniale tijd wordt door Indonesiërs in Den haag in elk geval als authentiek ervaren.

Afhankelijk

 
Vandaag schreef Toine Heijmans een hilarische column in de Volkskrant over de brievenmachine van de belastingdienst. “Bij de belastingdienst staat een machine die brieven schrijft zonder dat de ambtenaren van de belastingdienst dat weten.”

Heet deed me denken aan een eerdere column in de Volkskrant  van Sheila
Sitalsing die sprak over de systeemautisten van de NS. Bij de NS en bij de Belastingsienst is spraken van gebrekkige communicatie tussen afdelingen. Het communiceren is overgenomen door machines. Hoe geavanceerder
de samenleving des te afhankelijker we worden van machines. We gaan liever de
printer repareren, wat soms heel lang kan duren, dan dat we pen en papier
pakken. We kunnen niet meer terug. Bovenstaand krantenbericht is overigens uit 1985 en stond in De Waarheid. Het doet nogal wildwest-achtig aan. De reactie van de NS is vooral leuk in het licht van de alomtegenwoordigheid van informatie op het internet en de activiteiten van hackers vandaag de dag.